Ik moet inmiddels al 6 maanden mijn vader missen

Het is vandaag alweer precies 6 maanden geleden dat mijn vader overleed en ik moet dus al een half jaar mijn vader missen. Je zou denken dat de pijn slijt en de leegte wordt opgevuld, maar niks is minder waar. Er komen steeds meer herinneringen, dagjes uit, feestjes waar hij niet meer bij is en hier voel ik zijn afwezigheid. Vandaag weer een zeer persoonlijke column waarin ik me weer van mijn kwetsbaarste kant laat zien. Het van me af schrijven zorgt voor een stukje verwerking. De 1 vind het raar dat ik het deel met iedereen en openbaar, maar goed Sparkles Inside is mijn “persoonlijke” lifestyle blog en dit is een stukje van mijn leven. Een stukje persoonlijkheid. Niet iedereen zal begrijpen waarom ik hier zo open over schrijf en dit deel met anderen, maar voor mij voelt het goed.

Vader missen tijdens zijn ziekte

Eigenlijk moesten we mijn vader al deels missen toen hij weer ziek werd. Ondanks dat we zoveel mogelijk herinneringen hebben mogen maken en ik me gezegend voel dat hij zijn kleindochter nog heeft leren kennen, veranderde zijn karakter al tijdens zijn ziekte. Ik weet dat hij de ziekte moest dragen en alle pijn moest doorstaan, maar wij als gezin hadden ook pijn. Weliswaar op een andere manier dan hij, maar kanker heb je niet alleen. Kanker raakt je hele gezin en er was al snel steeds minder mogelijk.

De tumor in zijn hoofd groeide dwars door zijn schedel heen en kwam er aan de andere kant weer uit. Toen mijn vader overleed, had hij een bult zo groot als een tennisbal achter op zijn hoofd. Vaak was hij moe en had hij nergens zin in, het was soms dan ook moeilijk om hem uit bed te krijgen. Tijdens zijn ziekte begon het afscheid nemen ergens al.

Vader missen na overlijden

Het is inmiddels 6 maanden geleden en ik had gedacht dat ik mijn vader elke dag zou missen na zijn overlijden. Maar dat is niet zo. Want ondanks dat mijn vader altijd erg aanwezig was, was hij dat tegelijk ook weer niet. Ik kon niet uren met mijn vader aan de telefoon zitten, want na 2 minuten zei hij vaak al “Verder nog iets Bassie?” om vervolgens op te hangen. Ik sprak mijn vader overigens alleen als mijn moeder niet in de buurt was en hij noodgedwongen de telefoon op nam. Terwijl ik mijn moeder dagelijkse belde, soms wel meerdere keren per dag. Mijn vader was niet zo een telefoonheld en als we belden, was dat vooral omdat hij Farah wilde zien.

Hij vond het soms verschrikkelijk dat we zo ver weg woonden, maar wilde tegelijk ook niet verhuizen. Ook als we bij mijn ouders op bezoek kwamen, kon mijn vader uren een boek lezen of tv kijken zonder een enkele reactie te geven. Dus nee, soms mis ik hem niet elke dag. Daarentegen voel ik wel een leegte, een leegte in mijn ouderlijke huis, een leegte in mijn hart en een leegte in ons leven. Het ene moment ben ik verdrietig en mis ik hem, terwijl de andere dag weer gewoon voorbij gaat zonder hem. Ja, ook in de toekomst zal ik mijn vader missen, natuurlijk. Maar hoe hard het ook klinkt, het leven is ook weer verder gegaan zonder hem.

Boosheid

Soms kijk ik voor me uit en voel ik nog zoveel boosheid. Ik weet niet of dat ook hoort bij het rouwproces. Mijn vader missen doe ik op dat moment niet maar ik voel me wel boos op alles en iedereen. Boos op bepaalde mensen die niet naar mijn vader omkeken toen hij leefde maar wel graag de foto’s van hem wilden zien toen hij in zijn kist lag. Ik snap dit echt niet en ben dan ook blij dat die foto’s nooit zijn gemaakt. Mijn vader was geen tentoonstelling ofzo, hij was gewoon mijn vader. Boos word ik dan ook als ik denk aan hoe vaak mijn vader naar hen vroeg en hun miste, terwijl dat andersom niet was.

Boos op de thuiszorg, die soms pas heel laat kwamen om mijn vader te wassen. Als hij al helemaal nat was. Boos dat ze soms pushten met dingen die hij niet wilde, zoals een morfine pomp. Terwijl we natuurlijk ook heel veel aan hen hebben gehad.

Ik ben boos op de mensen die toen hij leefden geen goed woord over hem te vertellen hadden, maar nu ineens doen alsof hij 1 of andere heilige was. Nee, mijn vader was dat niet. Ook al hield ik heel veel van hem, hij was soms echt een moeilijk persoon met een gebruiksaanwijzing.

Maar het meest boos ben ik op mijzelf soms. Boos dat ik op het laatste toen hij niet meer kon reageren, keihard in z’n oor liep te tetteren. Nee, ik deed dat uiteraard niet bewust, maar ik deed het wel. Boos omdat hij het gevoel kreeg dat hij me niet meer kon vertrouwen toen hij op sterven lag. Ik weet dat hij dat niet zelf was, maar zijn ziekte en toch word ik soms zo boos. Boos omdat ik niet meer mijn best heb gedaan.

Toen hij begon te dementeren, hadden we heel vaak discussies of hij wel of niet gegeten had. Ik kocht een memobord en zette een blije smilie als hij gegeten had en een boze smilie als hij dat niet had gedaan. Toen ik weer naar mijn eigen huis vertrok, verzocht hij mijn moeder meteen om dat memobord weg te gooien. Wat zal die man wel niet gedacht hebben? Boos omdat ik wel eens gewenst heb dat het over was, maar mijn vader missen wilde ik nog helemaal niet. Maar ook boos omdat ik niet nog vaker langs kwam en niet meer herinneringen heb gemaakt met Farah.

Soms zou ik willen dat ik de tijd kon terug draaien en sommige dingen anders had aangepakt. Dat ik minder vaak boos en geïrriteerd reageerde en meer geduld had. Ondanks dat ik ergens diep van binnen weet dat ik alles heb gedaan wat ik kon. Toch voelt het soms niet genoeg.

Teleurstelling

De teleurstelling is misschien nog wel 1 van de lastigste dingen waar ik momenteel mee deal, terwijl je zou denken dat mijn vader missen de bovenhand heeft. Ik ben teleurgesteld in mensen waarvan ik dacht dat ze dichtbij stonden, maar van wie ik niks meer hoorde. Geen telefoontje, geen rouwbezoekje, niks, ja een appje maar that’s it. Mijn vader missen zou een dagelijks iets moeten zijn, maar dat is niet zo en ook dan ben ik weer teleurgesteld in mezelf. Ik voel me soms schuldig als ik een goede dag heb gehad, waarbij ik niet eens aan hem gedacht heb.

Ook ben ik soms teleurgesteld in mezelf omdat ik me niet altijd even goed kan uiten. Ik heb niet eens tegen mijn vader gezegd dat ik van hem hield voordat hij overleed. Terwijl mijn zusje dat wel deed, probeerde ik mij te vermannen en wist ik niet eens de juiste woorden te vinden.

Leegte

Ondanks dat ik niet elke dag aan mijn vader denk, moet ik wel al 6 maanden mijn vader missen. Missen omdat er een leegte is achter gebleven. Een soort gat die op geen enkele manier meer gevuld kan worden. Een soort wond waar geen enkele pleister voor is. Ik begrijp het zelf soms niet eens, maar ik vind de dood echt een gek iets geworden. Gek dat je iemand nooit meer ziet en hij verdwenen is uit je leven. Alleen de herinneringen leven voort in je hart, maar hij zal er nooit meer zijn.

Dankbaar

Tegelijk ben ik ook zo dankbaar. Dankbaar dat mijn vader Farah nog heeft leren kennen. Toen hij de eerste keer kanker kreeg, zat hij er heel erg mee dat hij geen kleinkind had. Dat was het enige wat nog ontbrak in zijn leven. Helaas was zwanger worden en blijven bij ons niet zo vanzelfsprekend en leek het heel lang alsof onze kinderwens onvervuld bleef. Maar Allah liet zijn wens uitkomen en we mochten Farah verwelkomen in ons leven.

Al vanaf het moment dat ze geboren was, waren die twee onafscheidelijk. Zij was zijn lichtpuntje en sleepte hem er soms doorheen terwijl ons dat niet lukte. Ik ben dankbaar voor de liefde die zij heeft mogen voelen van hem, zo puur en echt. Ik ben dankbaar voor alle mooie herinneringen die ze nog met hem heeft mogen maken en dat hij haar totdat hij het aardse leven verliet, dichtbij zich had. Dankbaar voor hoe zij zich als moeder gans over hem ontfermde, hem verhaaltjes voorlas toen hij niet meer bij was en haar pop bij hem in bed stopte. Ik ben dankbaar dat mijn dochter haar nana heeft mogen leren kennen en haar nana zo van haar heeft mogen genieten.

Ik ben dankbaar voor de extra tijd die Allah ons met mijn vader gaf. In April 2019 hoorden we dat de kanker was uitgezaaid naar zijn hoofd en gaven ze mijn vader 3-8 maanden. Maar mijn vader missen binnen zo een korte tijd, vond Allah gelukkig geen optie. We mochten hem daarna nog bijna 2 jaar in ons leven hebben, dat is niet voor iedereen weggelegd. Mijn vader was een strijder en heeft tot het laatste moment gestreden als een leeuw.

Ook ben ik dankbaar dat wij zijn laatste levensfase met zijn allen hebben mogen meemaken. We verbleven met zijn allen in ons ouderlijke huis en hebben het proces echt als gezin zijnde doorgemaakt. Uiteraard kwam de meeste zorg op mijn moeder haar bordje terecht, maar toch mochten we dichtbij zijn. Ik weet nog wel dat ik op momenten dat het echt heel zwaar was, tegen mijn zusje zei dat ik het niet meer trok. Ik opperde dat ik naar huis zou gaan en terug zou komen als hij zou zijn overleden. Het was soms ook echt heel erg zwaar om hem zo te zien lijden. Toch ben ik dankbaar dat ik gebleven ben.

Ik ben dankbaar dat mijn vader thuis is overleden en niet in het ziekenhuis. Als hij in het ziekenhuis had gelegen, waren we waarschijnlijk niet bij hem geweest op het moment van overlijden. Nu waren we met zijn allen samen.

Tevens ben ik dankbaar dat hij thuis opgebaard was en vanuit huis is begraven. Ik weet nog dat mijn ouders dit een jaar geleden met ons probeerden te bespreken, maar zowel mijn zusje als ik vonden het een gekke gedachte. Mijn vader wilde niet dat we hem in een aula zouden achterlaten en dat is ook niet gebeurd. Hij was dichtbij ons, in zijn eigen vertrouwde omgeving. Het was niet eng of raar, maar vertrouwd en er was rust in huis. We konden bij hem kijken wanneer we dat wilden, heel ongedwongen en zonder afspraak. Ook voor Farah was dit erg fijn.

Ik ben dankbaar voor alle lieve kaartjes, bloemen en andere dingen om ons een hart onder de riem te steunen. Voor de liefde en steun van onze naasten, maar ook vanuit onverwachte hoeken. Er zijn mensen die ons een hart onder de riem staken, waar we het niet van verwachtten. Er werden nog weken lang bloemen en kaartjes verstuurd. Mijn moeder heeft zelf een aantal bloemen uit die boeketten weten te stekken, zo heeft ze toch een extra herinnering die ze ook mee kan nemen als ze gaat verhuizen.

Ik ben dankbaar dat mijn vader niet meer hoeft te lijden. Hij heeft gestreden als een leeuw maar zijn lichaam was op, hij kon niet meer ook al wilde hij eigenlijk helemaal niet gaan.

Ik ben dankbaar dat mijn vader begraven is op de manier die hij graag wilde, op een begraafplaats waar geen verschil tussen rijk en arm te zien is en waar iedereen en alles hetzelfde is. Gelukkig heeft de uitvaartondernemer van Monuta ons goed begeleid hierin. Ik weet nog dat ik door de stress erg uitviel toen alles even helemaal verkeerd leek te lopen. Toen ik mijn excuses aanbood, zei de uitvaartondernemer dat dat niet nodig was en hij wel gekkere dingen had meegemaakt.

Ik ben dankbaar dat mijn vader mij nog opzoekt in mijn dromen. Ik droom vaak dat hij niet is overleden of dat hij zegt dat hij er nog gewoon is. Vannacht nog droomde ik dat hij was overleden maar tegen ons zei: “Waarom zeggen jullie dat ik dood ben? Ik ben er gewoon nog!”

Het besef moet nog komen

Ondanks dat ik weet dat mijn vader is overleden, is het besef er soms nog steeds niet. Ik weet niet of dat komt doordat ik niet in de buurt woon. Heel vaak denk ik dat hij er nog is en word ik meteen weer met de neus op de feiten gedrukt. Vaak droom ik over hem en voelt het alsof hij me even op komt zoeken. Na 6 maanden vind ik het nog steeds lastig en weet ik nog steeds niet zeker of ik het wel echt een plekje heb kunnen geven.

Vader missen op Vaderdag

Dit jaar hadden we ook onze eerste Vaderdag zonder vader. Ik weet nog dat ik mijn zusje belde en zei dat Vaderdag nu best wel gek was zonder vader. Een vader missen op dit soort dagen is natuurlijk veel heftiger. Net als zijn verjaardag die er over 2 weken aan komt. Mijn zusje is op Vaderdag nog wel naar de begraafplaats geweest maar mijn moeder was bij mij. Dit soort dagen zullen vast wel altijd lastig blijven, maar dit jaar hakte het er wel echt in.

Papa in de hemel

Elke avond als Farah dua vraagt ( een smeekbede doet), vraagt ze Allah om haar nana Jennah (het paradijs) te geven. Ik hoop dat Allah haar gebeden verhoord en mijn vader een mooie plek in het paradijs zal geven.

Hoe ga ik om met het verlies?

Ik weet niet zo goed hoe ik moet omgaan met het verlies van mijn vader en alle gevoelens en emoties die daar bij komen kijken. Mezelf ben ik in deze reis zelfs een beetje kwijtgeraakt en ik vecht momenteel hard om mezelf weer terug te vinden. Ik heb veel verdriet, veel schuldgevoelens en veel boosheid die ik een plekje moet geven en dat is soms erg lastig. Hoeveel tijd staat er voor rouw? Is het niet gek dat ik mijn vader soms ook niet mis? Allemaal vragen die dagelijks in mijn hoofd rondwarrelen en waar ik geen antwoorden op kan geven. Dat zorgt voor verwarring.

Gemis vader gedicht

Je bent zo ver weg
Maar toch dichtbij
Hoor je wat ik zeg?
Ben je nog boos op mij?

Zoveel vragen
Zoveel verdriet
Ik wil dan ook niet klagen
En hoop dat je me nog ziet

Ik hoop dat je me hebt vergeven
En ik je geen verdriet heb gedaan
Was je nog maar in mijn leven
Ik weet niet of ik dit allemaal aan kan

De gedachte aan je ziekbed
En hoe je jezelf niet meer was
Is wat me aan het piekeren zet
Ik mis die maffe grapjas…..