Een miskraam, er is weer een stukje van mijn hart afgestorven

Dag mooie vlinder, dag klein kindje…een wens…een verlangen..alles kapot door weer een miskraam.

Ik schrijf niet heel vaak columns op mijn blog, maar omdat mijn blog toch een hoog “ME” gehalte heeft, zijn de columns die ik schrijf heel persoonlijk. Ook deze blog over mijn laatste miskraam. Een tijdje terug schreef ik al over mijn sterke wens naar een tweede kindje, een broertje of zusje voor Farah. Even leek het dat die droom in maart 2021 uit zou komen, helaas besloot Allah anders en moest ik veel te vroeg weer afscheid nemen. Na bijna 3 maanden zwangerschap, stopte het hartje met kloppen en kreeg ik een miskraam.

Je zou denken dat je aan de teleurstelling gewend raakt, als je het vaker meemaakt. Maar nee hoor… Er is weer een stukje van mijn hart afgestorven. Toch probeer ik elke dag “Alhamdullilah” te zeggen en elke dag mijn zegeningen te tellen. Eigenlijk is deze blog dus niet echt een column, maar meer een soort dagboek of opsomming van gebeurtenissen tijdens mijn miskraam.

Een zusje als verjaardagscadeau

Toen we Farah vroegen wat ze als verjaardagscadeau wilde, hield ze steevast vol dat ze een zusje wilde. Ze is natuurlijk maar 2 en dacht dat we er gewoon 1 voor haar mee konden nemen van de opvang. Op haar verjaardag werden we echter gebeld door het ziekenhuis en kreeg mijn misselijkheid en over vermoeidheid een naam : Zwanger! Ik had voor Farah al vaker een miskraam gehad, maar dit keer waren we zo zelfverzekerd. Dit keer zou er niks misgaan en volgend jaar zouden we lekker met zijn viertjes zijn…Zou Farah dan toch een zusje krijgen, waar ze om gevraagd had? Of was de baby in mijn buik dit keer een jongetje?

Misselijk en doodmoe!

Deze zwangerschap liep heel anders dan mijn zwangerschap van Farah. Ik was doodmoe, mijn energielevel was -20 ofzo. Mijn dagen bestonden ineens uit middag dutjes samen met Farah en ik was elke dag misselijk. Dit herkende ik totaal niet van mijn vorige zwangerschap. Ook kreeg ik al weer heel vroeg last van mijn bekken en begon mijn buik snel te groeien. Bij Farah zag je pas na 28 weken een klein zwangerschapsbuikje en zag ik er uit alsof ik teveel hamburgers had gegeten. Dit keer ging het ineens ontzettend snel en werd het steeds moeilijker mijn zwangerschap te verbergen. We zouden het dus ook snel vertellen aan onze omgeving (bij Farah hebben we tot 18 weken gewacht). Maar helaas besloot het lot anders….

Geen hartslag… Een miskraam?!

Na een druk weekend, had ik ineens wat donker bloedverlies toen ik naar de toilet ging. Niet echt iets schrikbarends en ik maakte me ook echt geen zorgen. We hadden een gezellige dag bij mijn neef in Enschede gehad, en toen we thuis kwamen zag ik dat ik het weer had toen ik naar het toilet ging. Mijn man zei dat ik toch maar even voor de zekerheid het ziekenhuis moest bellen. Vanwege mijn diabetes heb ik een medische indicatie en zie ik dus geen verloskundige maar een gynaecoloog in het ziekenhuis.

De dame aan de telefoon vroeg me of ik me zorgen maakte, maar dat deed ik totaal niet. Bij Farah had ik immers met 6 weken en 14 weken bloed verloren en dat was helder rood en was toch goed gekomen. Ze zei dat ik toch maar even langs moest komen, zo dat ik een keer extra naar de baby kon komen kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Jerry bleef bij Farah, aangezien het inmiddels bedtijd was. Als ik van te voren wist wat ik te horen zou krijgen, was ik natuurlijk nooit alleen gegaan. Het hartje was gestopt met kloppen en ik kon mijn miskraam thuis afwachten.

Extra check

Na een halve week moest ik nog een keer extra bij de gynecoloog komen, omdat een 2^e arts de miskraam moest bevestigen. Tot dit moment, dacht ik nog dat ze het helemaal mis hadden en mijn baby gewoon goed verstopt was. Ik had immers al 2 keer een kloppend hartje gezien op de echo, dus het was vast een vergissing. Helaas was dat het niet…De gynaecoloog bevestigde wat de eerste arts ook had gezien. Omdat het hartje al eerder was gestopt, en de miskraam niet natuurlijk op gang was gekomen, kreeg ik Cytotec pillen mee.

Het begin van de miskraam

Een uur na dat ik de Cytotec pillen had ingebracht, begonnen de krampen. Ze werden steeds heftiger en begonnen op weeën te lijken. Ik verloor zoveel bloed, dat ik zowat flauw viel en mijn man 112 wilde bellen. Mijn miskraam was begonnen. Al met al duurde het ongeveer 6 uur, voordat de pijn en de bloedingen minder werden. Zoals ik eerder schreef, was dit niet mijn eerste miskraam, maar wel de heftigste. De vorige keren was het echt niet zo heftig. Elke keer keek ik achterom of ik het vruchtje zag, maar die zag ik niet…Waarschijnlijk door de grote hoeveelheid bloedverlies. De volgende dag waren de krampen weg en werd ook het bloeden minder. Het was voorbij, tenminste….dat dacht ik!

Nog steeds zwanger…

Een week later moest ik terug komen bij de gynaecoloog om te kijken of alles schoon was. Ik was er van overtuigd dat dit zo moest zijn, gezien hetgeen wat ik allemaal verloren had. Echter bleef ik misselijk en moe. Hoe kon dit nou?! De echo gaf al snel duidelijkheid. Het zag er helemaal niet zo goed uit als ik dacht. De vruchtzak met het kindje zat er nog steeds en de vruchtzak groeide zelfs door. Dit verklaarde ook waarom ik zo misselijk bleef. Ik was nog steeds zwanger, alleen mijn kindje leefde niet meer. Dit maakte het psychisch nog veel lastiger. In overleg met de gynaecoloog besloten we te gaan voor een curettage, aan het einde van de week. Het zag er namelijk niet naar uit dat de miskraam een natuurlijk verloop zou hebben.

Weeën, weeën en nog eens weeën

De dinsdag na mijn controle echo, werden de weeën nog erger dan bij mijn bevalling van Farah. Heel bizar. Ik belde het ziekenhuis toch maar even om te overleggen want ik wist het echt niet meer. Ik wist niet hoe ik moest liggen, hoe ik moest zitten.. Pfff wat was die pijn heftig. Na een bezoekje aan het ziekenhuis werd ik naar huis gestuurd met morfine pilletjes en moest ik afwachten tot vrijdag. Als je weeën hebt en weet dat het einddoel een gezond kindje is, doet het ook pijn…maar anders. Nu sneed het als een mes door mijn hart. Ik had wel pijn, maar kreeg er in principe niks voor terug.

De curettage om de miskraam af te ronden

De dag voor de curettage was de pijn weer niet te verdragen. Ik had lang door gebikkeld, omdat ik wist dat ik vrijdag geholpen zou worden. Daarna zou alles voor bij zijn, dus ik moest echt even vol houden. Echter viel de pijn niet vol te houden, het was gewoon niet te doen. Wederom naar het ziekenhuis en stiekem hoopte ik dat ze me een dag eerder zouden helpen. Helaas niet en ik kreeg zware morfine zodat ik tot vrijdag kon slapen. Wederom mega heftig.

Op vrijdag mocht ik me om 9 uur melden in het ziekenhuis. Ik was vanaf 0.00 uur nuchter en hoorde in het ziekenhuis dat ik rond 15 uur gecuretteerd zou worden. Een beetje lastig want ik heb diabetes type 1 en zo lang nuchter blijven, kon nog best een dingetje worden. Er werd weer overlegd en gelukkig kon ik tussen 2 grote operaties door en was ik om 11.30 uur aan de buurt. Het moment dat ik de OK ingereden werd, begonnen de tranen. 2 weken lang was ik sterk gebleven, maar dit was het moment dat ik brak. Waarschijnlijk omdat het nu toch allemaal echt werd.

Mijn eerste nacht zonder Farah

Helaas waren er wat complicaties tijdens de curettage. Normaal duurt een curettage ongeveer 15 minuten, maar bij mij waren ze 1,5 uur bezig vanwege een bloeding die niet wilde stoppen. Ik had 650 cc bloed verloren, en dat was echt teveel voor een curettage.  Er werd een ballon in mijn baarmoeder aangebracht met een drain en ik moest blijven. Tranen met tuiten huilde ik, want ik had nog nooit een nacht doorgebracht zonder Farah. Zou ze wel slapen zonder mij? Uiteindelijk had ik er meer last van dan zij. Zij heeft als een roosje geslapen, maar ik was de hele nacht wakker. Gelukkig was de operatie verder goed gegaan en kwam de miskraam hiermee eindelijk tot zijn einde.

Schuldgevoel

Wat heb ik me schuldig gevoeld tegen over Farah. 2 weken lang werd ze van hot naar her gesleept. Gelukkig heb ik geweldige familie en vriendinnen die haar hebben opgevangen. Ook mijn man was mijn rots in de branding. Maar ik vond het wel lastig. Een ander om hulp vragen vind ik sowieso erg moeilijk, maar dit keer kon het gewoon niet anders. Toen ik ook nog eens in het ziekenhuis moest blijven, voelde ik helemaal alsof ik Farah tekort deed. Ook al was dit natuurlijk helemaal geen keuze die ik zelf maakte.

Ook had ik schuldgevoelens tegen over het kindje die bijna 3 maanden in mijn buik groeide. 3 maanden was ik doodmoe en misselijk en hier had ik natuurlijk over geklaagd. Kon ik dit maar terugdraaien en daarmee mijn kindje terug krijgen. Dan had ik dat allemaal voor lief genomen. Ik had in het begin van mijn zwangerschap sushi gegeten omdat ik toen nog niet wist dat ik zwanger was.

Ook heb ik uitschieters gehad met mijn suikers. Ik ben nogal een stresskip en dit had invloed op mijn suiker. Was dit misschien de oorzaak van mijn miskraam? Of at ik niet gezond genoeg? Heb ik wel goed genoeg voor het kindje in mijn buik gezorgd? Wat als? Ook zo een vraag die ik mezelf regelmatig stelde. Schuldgevoelens overvielen me.

Gelukkig heb ik een ontzettend lieve internist, die me meteen belde nadat ze in mijn dossier las over de miskraam. Zij verzekerde me dat ik er zelf echt niks aan kon doen dat het mis was gegaan. Ze zag vrouwen met een veel hoger HBa1C, die ook geen miskraam hadden gehad. Ze gaf me weer een beetje zelfvertrouwen, maar deze miskraam verwerken kost gewoon tijd.

Dankbaar na mijn miskraam

Ik probeer elke dag mijn zegeningen te tellen, ook al heb ik het moeilijk. Ik heb een prachtige dochter en ik ben dankbaar dat ik weer zwanger heb mogen worden. Ook al was het einde van de zwangerschap anders dan ik had gehoopt. Ik vertel mezelf elke dag, dat god mij niet meer geeft dan ik aankan. Dit geeft me kracht en houdt me op de been. Tijdens deze moeilijke tijd heb ik weer gezien wie er voor mij was, en wie niet. Er kwam hulp van uit onverwachte hoeken, er werd voor ons gekookt en Farah werd opgevangen. Ik voel me ontzettend gezegend met al deze mooie mensen om mij heen. Alhamdullilah, voor alles wat ik heb gekregen en heb moeten verliezen.

Ken jij iemand uit je omgeving die ook een miskraam heeft moeten meemaken? Of heb je dit zelf gehad? Hoe ga jij om met het verlies?