Het klavertje vier die geen geluk bracht

Ik heb deze blog al een aantal jaar geleden geschreven, op een moment dat ik nog niet zeker wist of ik überhaupt ooit moeder zou worden… Inmiddels ben ik na een lange strijd van niet opgeven gezegend met een prachtige dochter, Alhamdullilah Zal dit klavertje vier geluk brengen? Na de vorige terugplaatsing kreeg ik van de gynaecoloog een houten klavertje vier. Ze vertelde dat een stel die in het zelfde traject hadden gezeten een kindje hadden gekregen en vonden dat andere stellen ook wel een beetje geluk verdienden, daarom hadden ze een pot vol houten klavertjes vier achter gelaten in de behandelkamer voor na elke terugplaatsing….en geluk was precies wat ik nodig had. Nou geloofde ik natuurlijk niet dat een houten bedeltje als klavertje vier er echt voor kon zorgen dat wij een kindje zouden krijgen. Maar wat was dit een ontzettend lief en mooi gebaar.

Onbegrip

Een stel die we niet kenden, dacht aan ons. Terwijl veel mensen om ons heen dat niet deden. Maar wat wil je, het is ook moeilijk te begrijpen als je dit zelf niet hebt meegemaakt . In mijn vorige blog, schreef ik natuurlijk al een stukje over het onbegrip waar we elke keer tegen aanliepen. Daarnaast heeft iedereen natuurlijk een eigen druk leven.  Maar wat is het fijn als iemand die weet dat je een terugplaatsing hebt je succes wenst, of je een keer vraagt hoe je je voelt. Steun en liefde is namelijk precies wat je nodig hebt in dit moeilijke traject, maar vaak is het ver te zoeken. Maar wat wil je, soms begrijp je jezelf niet eens, laat staan een ander die niet in je schoenen staat. Het leven gaat door voor je omgeving, ook al staat het voor jou soms een tijdje stil.

Lifestyle change

Deze terugplaatsing had ik er zo een goed gevoel bij, naast de acupunctuur was ik ook gestart met moxa, een soort sigaar achtig iets die je boven je buik houdt om je baarmoeder te verwarmen. Ook lette ik goed op, at ik olijven, dronk ik granaatappel sap en gebruikte ik allerlei supplementen. Voor de terugplaatsing maakte ik nog gekke selfies met mijn man in de wachtkamer en hij liet me zo hard lachen als ik kon. Het is zoveel fijner als je samen naar de terugplaatsing gaat. Na de terugplaatsing had ik een babyshower van een vriendin, waar ik overladen werd met steun en lieve woordjes. Deze lieve meiden deden zo hun best om het makkelijker voor mij te maken en me te steunen. Toch nam ik dit keer wat meer rust, liet het huishouden aan mijn man over, dook vroeg mijn bed in en vroeg mijn schoonzus om voor mijn schoonvader te koken. Ik zei zelfs een eetdate met een vriendin af omdat het pijpenstelen regende en ik bang was dat ik ziek zou worden.  Dat kon ik er al helemaal niet bij gebruiken, dit keer moest het raak zijn want het was mijn 1 na laatste kans. Ik wilde helemaal zen zijn. Later bleek dat al snel deze veranderingen voor niks waren geweest.

Gebroken hart

Ik had natuurlijk al zelf een zwangerschapstest gedaan die parelwit bleef,toch ging ik met volle moed bloed prikken. Helaas kreeg ik toch het telefoontje met het nieuws dat dit klavertje vier ook geen geluk had gebracht. We waren weer niet zwanger. Weer bleven we achter met een gebroken hart en heel veel tranen. Waarom wilt het nou nooit lukken? Is het ons niet gegund? We hebben besloten om voor de laatste cryo die we nog in de vriezer hebben, scratching uit te laten voeren. Er zijn nog maar een paar ziekenhuizen in Nederland die hier aan mee doen omdat het nog in de kinderschoenen staat en volop in de onderzoeksfase. In Duitsland wordt het veel vaker uitgevoerd. Bij scratching wordt de bekleding van de baarmoeder oppervlakkig beschadigd, waardoor er een lichte ontstekingsreactie zou ontstaan. Dit is voor je baarmoeder een soort alert om zich voor te bereiden op een innesteling.  In het buitenland geloven ze ook dat dit de innesteling kan bevorderen, in Nederland zijn ze dit nog volop aan het onderzoeken. Nu maar hopen dat ons laatste embryootje goed ontdooit en dit keer blijft plakken. We geven niet op! Ken jij iemand die in het fertiliteitstraject zit? Hoe ga jij hier als buitenstaander mee om? Ik heb deze blog al een aantal jaar geleden geschreven, op een moment dat ik nog niet zeker wist of ik überhaupt ooit moeder zou worden…Inmiddels ben ik na een lange strijd van niet opgeven gezegend met een prachtige dochter, Alhamdullilah