Hoe diabetes type 1 je leven veranderd
Vorige week plaatste ik al een zeer persoonlijke column over mijn verlangen naar een tweede kindje. Vandaag weer een persoonlijke column. Ik vertel jullie in deze blog, hoe ik er achter kwam dat ik diabetes type 1 heb.
15 oproepen gemist op mijn telefoon, maar allemaal met een geheim nummer. Ik wist dus niet wie ik terug moest bellen. Ik was lekker op mijn neefje van 6 maanden aan het passen. Mijn telefoon lag ergens in een hoekje en ik had er niet eens op gekeken. Totdat ik voor de 16e keer weer geheim gebeld werd. Ik hoorde aan de andere kant van de lijn dat het mijn huisarts was.
“Jasmina, ik heb niet zo goed nieuws” is wat hij me vertelde. Ik schrok en de adrenaline schoot door mijn hele lichaam heen.” Ik heb je bloeduitslagen binnen en je HBA1C is heel erg hoog”, vervolgde hij zijn verhaal. “Mijn wat” vroeg ik geschrokken? “Je suikerwaarden, je glucose waarde is over de 40. Dat is extreem hoog, je moet nu naar het ziekenhuis.We vermoeden dat je diabetes hebt”. “Uhhh, kan dat ook morgen? Ik ben namelijk op mijn neefje aan het passen”, vroeg ik me nog van geen kwaad bewust. “Nee, dat kan niet, want het is levensgevaarlijk als je met zulke hoge suikers door blijft lopen”.
Ik snapte er echt helemaal niks van. Wat waren dan normale waarden? De dokter legde mij uit dat dat tussen de 4 en 8 was. Mijn waardes waren zo extreem , dat er iemand op de spoedeisende hulp me zou opwachten. Ik mocht absoluut niet zelf rijden.
Ik belde mijn tante en legde uit wat de dokter had gezegd. Me nog steeds eigenlijk van geen kwaad bewust . Het kwam niet binnen, of het drong niet door. Vervolgens belde ik mijn moeder, bij wie ik de paniek in haar stem hoorde. Ik stelde haar gerust dat mijn tante me naar het ziekenhuis zou brengen en ze zich geen zorgen moest maken. Dat deed ze natuurlijk wel, welke moeder maakt zich geen zorgen om haar kind?
Mijn moeder had er al weken op aangedrongen dat ik naar de dokter moest. Ik was al maanden moe, ging ontzettend vaak naar de wc en bleef drinken alsof het niks was. Daarnaast bleef ik trek hebben maar viel ik heel veel af. Dit laatste vond ik niet zo erg. Maar ik dacht dat ik een dipje had en het wel weer goed zou komen. Echter bleef ik mij beroerd en ziek voelen. Diabetes type 1, was het laatste waar ik op dat moment aan dacht.
Mijn tante pikte me op, we dropten mijn neefje bij mijn oom en gingen naar het ziekenhuis. Door de stress reed m’n tante helemaal verkeerd. Mijn oom had haar uitgelegd hoe we moesten rijden. Door de spanning had ze de Boogaard in Rijswijk en Leidschenhage in Leidschendam door elkaar gehaald. Oeps! We waren verdwaald en kwamen ontzettend laat aan in het ziekenhuis. Ze belden me tussendoor zelfs of ik wel echt kwam. Want het duurde best lang. Waarschijnlijk hadden ze van de huisarts wel begrepen dat ik het vermoeden op diabetes heel erg onderschatte.
Gehaast melde ik mij op de eerste hulp en werden we naar een kamertje gebracht. We waren net binnen en ik hoorde mijn moeder al op de gang. Mijn moeder die aan de andere kant van Nederland woont, was meteen in de auto gestapt. Ik weet niet hoe hard ze die dag heeft gereden, maar het leek net alsof ze met een straaljager was gekomen. De verpleegkundige legde me uit dat ze diabetes vermoedden. Ze moesten hier nog een aantal keer op prikken om het zeker te weten. In de tussentijd kreeg ik via een infuus insuline toegediend. Dit om mijn suikerspiegel naar beneden te krijgen. Ik zou voorlopig in het ziekenhuis moeten blijven.
De volgende dag, leek het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ja, ik had dus echt diabetes type 1. Bij diabetes type 1, functioneert je alvleesklier niet meer, het is een auto-immuunziekte. Terwijl je met diabetes type 2 heel veel aanpassingen kan doen door een goed dieet. Bij diabetes type 1, bleek dat een stuk lastiger en ik moest meteen insuline gebruiken. Al snel zat er een diabetes verpleegkundige op mijn bed, met een koffer vol spullen en vooral naalden. Ik was doodsbang voor naalden, dus no way dat ik mijzelf ging prikken.
Doodeng vond ik het, en ik kon door de spanning alleen maar huilen. Hoe moest ik dit nou gaan doen? Behalve dat ik moest leren leven met diabetes, moest ik nu ook nog eens met naalden in mijn lichaam gaan prikken. Op dat moment nog niet wetend dat ik dat in de toekomst ook zou moeten doen om een kindje te krijgen. Ik durfde niet, maar gelukkig was de diabetes verpleegkundige ontzettend lief. Ze vertelde ze me dat ik echt niet de enige was die dit zo eng vond. Ik hoefde helemaal niet te denken dat ik mij aanstelde. Dat terwijl ik tranen met tuiten huilde.
Beetje bij beetje leerde ik de diabetes te accepteren in mijn leven. Beetje bij beetje kreeg het een plekje en uiteindelijk werd zelfs het prikken minder erg. Ik moest namelijk niet alleen insuline spuiten, ik moest ook meerdere malen per dag met een vingerprik mijn glucose checken. Hoe meer ik leerde accepteren dat dit nu bij mijn leven hoorde. Hoe makkelijker het werd om er mee om te gaan. Ook al voelde het alsof mijn leven stopte bij het horen dat ik diabetes type 1 had. Dat deed het natuurlijk niet.
Toen ik eenmaal goed ingesteld was, begon ik me steeds beter te voelen. Ik kon beetje bij beetje weer leren genieten. Inmiddels zijn we 9 jaar verder en heb ik een insuline pomp. Dit betekend dus dat ik niet zelf meer zo vaak hoef te prikken, nou ik kan je vertellen…dat is een verademing! In de toekomst wil ik meer artikelen schrijven over diabetes, maar dan met een positieve benadering. Want dat is hoe ik in het leven staan. Diabetes type 1 is inderdaad ontzettend vervelend. Mijn leven is er echter niet door opgehouden. Het is een deel van mij geworden en het hoort bij mij…
Wauw wat heftig zeg. Hopenlijk staat dit alles je kinderwens niet in de weg.
Nee hoor, ik heb een prachtige gezonde dochter
mensen onderschatten hoe ernstig en ingrijpend diabetes type 1 is. Mijn moeder had het, troostrijk voor jou om te weten dat ze 3 gezonde dochters kreeg ? en dat in een tijd dat men nog helemaal niet zo ver was met het behandelen van daibetes type 1.
Interessant om te lezen. In mijn omgeving ben ik alleen bekend met Diabetes 2. Ik kijk uit naar de volgende blogs.
Goed verwoord Jasmina. Het was ook heel erg schrikken en je woont ook niet naast de deur. Moeders maken zich zorgen om hun kinderen. Ja ik heb heel hard die dag gereden en gelukkig geen boetes gekregen anders had ik mijn rijbewijs moeten inleveren. Gelukkig kan je je diabites nu beter onder controle houden.
Ik kan me goed voorstellen dat de grond even onder je voeten wegzakt op zo’n moment!
Mijn schoonzusje moet ook prikken en insuline spuiten in haar buik, dat gaat ook heel goed gelukkig. Ze moet alleen erg rekening houden met de eetmomenten als ze op visite zijn. Ene keer neemt ze haar spullen mee, de andere keer niet…
Wel interessant om hier meer over te lezen, dus ik kom graag regelmatig terug mocht je meer artikelen hierover gaan maken!
Heftig zeg! Heel eerlijk gezegd zou het bij mij denk ik ook niet zo doordringen in eerste instantie en mezelf prikken zou ik denk ik ook niet durven.
Oh wow wat heftig! Ik snap je reactie, ik zou er ook niks van begrijpen. Ik was in levensgevaar terwijl ik me kiplekker voelde maar ik was in levensgevaar omdat er bepaalde waardes veel te hoog waren. Toen dacht ik ook vanwaar al die paniek man, toen werd ik een beetje gek maar wel fijn dat ik er niks van merkte haha
Jeetje..gaat het nu beter met je?
ik wil deze graag winnen voor mijn zoontje
Wat een positieve insteek. Ik denk dat het heel fijn om te lezen is voor mensen die er misschien net achterkomen dat ze het hebben. En superstoer van je natuurlijk!
Wat een goed artikel! Heel informatief!
mensen zien soms de ernst van de situatie er niet van in maar het is heftig 🙁 mijn vriendin heeft het en petje af voor mensen die het hebben
Mijn vader heeft het ook en er zitten meer mensen in de familie. Moeilijk hoor.