Wanneer komt er een 2e kind? Als zwanger worden niet lukt

Het is al een tijdje geleden dat ik een persoonlijke column schreef. Columns schrijf ik vaak uit emotie en om een stukje verdriet te verwerken. De laatste tijd was hier niet echt ruimte voor, niet in mijn agenda maar ook niet in mijn hoofd. N.a.v. een interview die ik van de week met RTL nieuws had, besloot ik dat het wel weer tijd werd. Tijd om te vertellen hoe het met me gaat, maar ook hoe het zit met mijn kinderwens. Want eigenlijk kreeg ik tijdens mijn kraamweek al de vraag wanneer wij een 2e kind zouden krijgen en krijg ik deze vraag nog steeds regelmatig. Best pijnlijk aangezien die vraag soms kwam van mensen die wisten hoe veel moeite het ons had gekocht om uberhaupt Farah in onze armen te mogen sluiten.

Secundaire kinderloosheid

Eerder schreef ik al in een blog over secundaire kinderloosheid. Bij secundaire kinderloosheid heb je al een kindje, maar is het verlangen naar een 2e kind er ook nog steeds. Soms kan het verlangen naar meer kinderen nog groter worden als je al hebt mogen ervaren hoe het is om zwanger te zijn en een kind op de wereld te zetten. Geluk en verdriet liggen in dit geval dus dicht bij elkaar. Je hebt vaak het gevoel dat je niet verdrietig mag zijn, maar toch ben jij degene die de leegte voelt en niet een ander. Helemaal niet iemand die jou beoordeeld op je verdriet.

Jarenlange strijd

Om Farah te krijgen hebben we een jaren lange strijd gevoerd. Ze is niet “zomaar” gekomen. De allereerste blog die ik hier plaatste, ging ook over ongewenste kinderloosheid. Op het moment dat ik die blog schreef, wist ik niet of ik überhaupt ook moeder zou worden. Laat staan dat ik het mooiste meisje op de wereld in mijn armen zou sluiten.

Alhamdullilah Always…

Jaren geleden leerde ik een meisje kennen met kanker. Dit meisje was maar 5 jaar, maar altijd zo positief. Ze zei altijd “Alhamdullilah”. Alhamdulillah (ٱلْحَمْدُ لِلَّٰهِ) is een uitdrukking in het Arabisch die “Ere aan God” of “Dank aan God” betekent. In principe ben je dus dankbaar voor wat je krijgt, ook als die dingen soms pijn en verdriet. Ik vind het een beetje lastig uit te leggen. Ze was doodziek, onderging in haar jonge leventje al zoveel behandelingen en kon toch niet genezen worden. Helaas overleed ze, maar ik ben haar nooit vergeten. Alhamdullilah always werd dankzij haar mijn mantra. Iets wat ik blijf herhalen als ik er doorheen zit. Ik ben dus dankbaar voor alles wat ik wel heb. Mijn lieve mooie gezonde dochter die ik elke dag mag zien opgroeien.

De opmerking “wees toch blij met wat je hebt” kan daarom ook ontzettend pijn doen. Wie zegt dat ik niet blij ben met wat ik heb? Ik ben absoluut blij en dankbaar, maar dat betekend niet dat ik geen verdriet voel. Ik ben een mens, een mens met gevoelen, geen robot of een steen.

Ons avontuur is gestopt

Vlak voordat mijn vader op sterven kwam te liggen, waren we weer aan ons IVF traject begonnen. Volgepompt met hormonen kwam ik bij mijn ouders aan, toen mijn vader niet meer uit zijn bed kwam. Huilend belde ik mijn gynaecoloog op en besloten we samen dat dit niet het juiste moment was om verder te gaan. 3 maanden later kwam ik terug op controle en besloot ik om nog wat langer rust in te plannen. Ik was mijzelf tijdens het rouwen helemaal kwijt geraakt en wist niet meer waar ik het moest zoeken. In oktober 2021 zouden we opnieuw onze plannen bespreken maar ik heb geen afspraak meer gemaakt. We zijn bijna een jaar verder en we hebben besloten niet meer verder te gaan met het traject. Of het helemaal definitief is weet ik niet, maar voor nu voelt dat wel beter.

Hormonen

Tijdens een fertiliteitstraject krijg je volop hormonen ingespoten voor het laten groeien van je eitjes. Hormonen waar ik altijd best heftig op heb gereageerd. Ik heb het altijd voor lief genomen maar ik trek het momenteel gewoon niet. De moodswings waren killing soms en aangezien ik Farah ook nog heb rondlopen, wil ik geen 2e kind ten koste van alles zeg maar. Het is tijd voor rust en regelmatig. Geen moeder die de pan uitvliegt voor niks.

Het gemis is er

Dat we zijn gestopt met het traject betekend niet dat er geen verdriet of gemis is. Want ook tel ik mijn zegeningen zoals ik eerder schreef, de leegte is er gewoon. Maar het is goed zo, we zijn dankbaar voor wat we wel hebben en we proberen ons daar op te focussen, ook al is dat niet altijd makkelijk. Waar ik voordat ik Farah kreeg nog allerlei middeltjes gebruikte om mijn vruchtbaarheid te verhogen, naar de acupunctuur ging, hijama deed en allerlei voedingsmiddelen vermeed, doe ik dat nu niet meer. Ik wil er niet meer 24/7 mee bezig zijn en zo vergeten waar ik voor leef. Ik wil er geen bakken met geld meer aan uitgeven, die ik nu ook aan mijn kind kan besteden. Ja ik wil dolgraag een 2e kind, maar niet ten koste van alles.

Ik gun iedereen de wereld

Ik gun iedereen de wereld. Als een vriendin mij verteld dat ze zwanger is van de 2e,3e,4e of 20e kind ben ik nog steeds oprecht blij voor haar. ’s Avonds ik mijn bed pink ik dan nog wel regelmatig een traantje weg. Niet omdat ik het haar niet gun, maar omdat ik het mezelf ook gun.

Miskraam na Farah

Toen Farah net 2 was kreeg ik een miskraam. Bij 13,5 weken klopte het hartje ineens niet meer. Een schok en verdriet die me voor de zoveelste keer overviel. Er was wederom een stukje van mijn hart afgestorven. Ik heb het een plek kunnen geven, of eigenlijk ook niet. Hoe geef je zoiets een plekje als het verdriet zo groot is. Toen mijn vader stierf, zei hij dat mijn baby bij hem was. Ergens was dat een fijn gevoel, een gevoel die ik niet in woorden kan uitleggen. Of het echt was, of de morfine die sprak, zal ik nooit helemaal zeker weten.

Ondersteuning bij verdriet om (secundaire) kinderloosheid

Op de website van Freya kun je enorm veel informatie vinden over vruchtbaarheidsproblemen en welke behandelingen er mogelijk zijn. Daarnaast bied de organisatie steun en een luisterend oor en enorm veel tips voor de sociale omgeving. Zelf heb ik daar veel steun aan gehad. Het is fijn om te weten dat je niet de enige bent. Want dat ben je zeker niet. 1 op de 6 stellen kampt met vruchtbaarheidsproblemen, dat is ontzettend veel. In het begin van mijn zwangerschap van Farah schreef ik overigens een gastblog voor hen die je hier kunt lezen.

Gender disappointment

Gender disappointment wordt vaak verward met secundaire kinderloosheid. Echter zit er wel een groot verschil in. Bij gender dissapointment, komt dat 2e kindje wel, alleen niet in het geslacht die je graag wilt. Ook dit is voor sommige mensen lastig te begrijpen. Veel vrouwen willen graag een meisje, en gaan na een 2e of 3e zoon voor nog een kindje in hoop dat dit een meisje is. Zelf kan ik me er totaal geen voorstelling bij maken, want zowel Jer als ik hebben beide nooit een voorkeur gehad. Ook bij een 2e kind niet. Ook hier heerst nog echt een taboe op en word er snel gezegd “wees dankbaar”.

Stop met oordelen

Stop met oordelen als iemand je verteld dat hij of zij verdriet heeft omdat er geen tweede of derde kindje komt. Je zou eens moeten weten wat diegene voelt. Dat er een verlangen is naar nog meer kindjes, betekend niet dat diegene niet dankbaar is voor wat er al is. Of als iemand een grotere voorkeur voor een jongen of meisje heeft, betekend dat niet dat diegene niet blij is met het andere geslacht.

Met zijn 3en zijn we gelukkig, maar ik had graag nog een 2e kind of misschien wel een 3e gehad.